Povero core…

Povero core…


I

Povero core mio… tie’ cca che sbaglio;
s’era creduto ’e avé piscata… ’a treglia
e senza ce penzà: mo quale sceglio…,
s’era menato e ll’à pigliato ’abbaglio…

Ma quanno po’ à bussato, tu ire faglio
’ncopp’ô vintotto nun ce hê miso ’a meglia…
tutte scartine chist’ammore… sbreglie,
campana senza voce nè bbattaglio!

Peggio ’e ’na scarpa vecchia! E tu qua’ suglia,
qua’ spavo e ppece… e te fa meraviglia,
si stanno all’abblativo, ruglio ruglio

isso à arrunzato tutto ’a dint’ê stiglie
e annuro, spierto, sulo e senza voglia
mo ggira cummigliato cu ’na foglia?

II

Ch’ato puteva fà, si era destino
ca avev’ ’a fravecarlo ’ncopp’ ’arena
st’ammore nato, ahimmé, pe nun fà bbene,
’stu bbene fatto sulamente ’e spine?

E mmo se ne va a ppede e ’stu cammino
le pesa e quanto e comme e a malapena
riesce a ddà ’nun passo… e nun appena
forza ’andatura, ’affanno s’ ’o cumbina
ca scioscia cchiú ’e ’nu mantice e cu ’a mano
se va appuijanno ’ncuollo a cchiú de una,
ma nun c’è mezzo d’ ’o fà jí luntano

e cchiú se ’mperra, cchiú nun c’è furtuna
pe chistu scemo ’e core, buono buono,
ca mo fa sulamente cumpassione…

III

E schiararrà ’nu juorno finalmente
ca ’ncielo ’a stella soja, ’na stella sponta?
E nun ’o crero ca senza risconto
so’ tutt’ ’e tentative puntualmente…

E ’o cielo è sempe ’nchiuso tiene mente
all’arba, a miezejuorno, ’int’ô tramonto…
nuvole sempe scure e all’urizzonte
maje ’na prumessa ’e luce; niente ’e niente!

Povero core! E mo facenno ’e cunte
à perzo sempe e maje ’na vota à vinto:
nun è riuscito a d’assummà duje punte

e à fatto ’a fine d’ ’o pullasto e ’o pinto…
E tu, tu ’nfama, guarde ride e ccante
e te ne futte ’e chi cunzuma ’o chianto,

e te n’avante
’e ’mpapucchià ’nu core, tanto e tanto
ca n’ ’o ponno salvà… Madonna o sante!

Raffaele Bracale
(dal vol. 'E CCOSE D''O PPASSATO ed. Graus Napoli 2006)